Het thema van dit album is de politieke en sociale onzekerheid van het huidige tijdperk. Dat blijkt al uit de titel en wordt gesymboliseerd door de hoesfoto, een wazige foto van het vrijheidsbeeld op grote afstand dat zich lijkt terug te trekken i.p.v. het welkom heten van arme, vermoeide massa’s. Het album werd opgenomen in 2019 vlak voordat de pandemie uitbrak, het waren moeilijke tijden, zeker in de V.S. Dat heeft Iyer in zijn composities vast willen leggen, zoals het nummer “Children of Flint” dat is opgedragen aan de kinderen uit deze stad die het slachtoffer werden van loodvergiftiging veroorzaakt door het gebruik van drinkwater uit de Flint River dat zo zuur was dat het de leidingen aantastte, schuldige was de Republikeinse gouverneur.

Een ander voorbeeld is het nummer “Combat Breathing” dat Iyer schreef na de dood van Eric Garner in 2014 die ongeveer op dezelfde manier werd vermoord als George Floyd, hij was ook zwart en de dader was een racistische agent. Er zijn twee nummers aanwezig van “buitenaf”, “Drummer Song” van Geri Allen, een pianiste die een voorbeeldrol vervult voor Vijay en Cole Porter’s klassieker “Night and Day”. De versie hier is gebaseerd op de interpretatie van saxofonist Joe Henderson op zijn album “Urge” uit 1966. Op “Uneasy” speelt Iyer met twee nieuwe muzikanten, jarenlang werkte hij met Stephan Crumb en Marcus Gilmore, maar dit is een compleet nieuw trio met Linda May Han Oh op contrabas en Tyshawn Sorey op slagwerk, twee muzikanten die behoren tot de absolute top in de moderne jazz.

Voor de niet-ingewijden, Vijay Iyer behoort tot de elite van de hedendaagse generatie jazzpianisten, bovendien beweegt hij zich ook in de wereld van de tegenwoordigde gecomponeerde muziek, het woord modern klassiek is een contradictio interminus , er is helaas nog geen nieuw woord voor gevonden. Deze zoon van Indiase immigranten in de V.S. mag wel genoemd worden als een wonderkind en dat niet alleen muzikaal maar hij is ook professor op Harvard en behaalde zijn graden in fysica en wiskunde.

De composities die Iyer heeft uitgekozen voor dit album heeft hij op enigerlei wijze al eerder over een periode van 20 jaar ten tonele gevoerd maar niet in deze vorm en met dit trio, dus kunnen we ervan uitgaan dat dit materiaal compleet vers is en het mag duidelijk zijn dat het een groot genoegen is om deze tien excellente composities te beluisteren. De hoeveelheid top pianisten in de wereld van de jazz is inmiddels vrij uitgebreid en de functie van het pianotrio als een gelijkwaardige eenheid is sinds E.S.T. oftewel het Esjbörn Svensson Trio gemeengoed geworden. Maar ook in dit hoogwaardige gezelschap behoort Iyer tot de absolute top, zijn weergaloze gebruik van linker- en rechterhand die een eigen rol spelen en elkaar aanvullen is een van zijn handelsmerken. Het lichtvoetige spel wordt afgewisseld met donkere serene klanken, het klinkt allemaal wonderschoon, en ook de ritmesectie is van topkwaliteit, een album dat solliciteert naar het jaarlijstje.

Jan van Leersum